Wesprzyj moją inicjatywę!

PPA oferuje darmowe wsparcie psychologiczne polskim imigrantom w Wielkiej Brytanii.
Dzięki tej organizacji, każdego roku  tysiące Polaków otrzymuje pomoc w rozwiązaniu swoich problemów.
PPA promuje tolerancję oraz szacunek dla innych kultur i pomaga Polskim imigrantom w integracji z wielokulturowym społeczeństwem w Wielkiej Brytanii.

Zapraszam do rozsyłania info o moim evencie oraz do wsparcia mnie na:

Just Giving

Zmieńmy coś na lepsze!!! 🙂

 

Pary mieszane: blaski i cienie związków Polek z obcokrajowcami

„Niestety te panie nie żałują swoich decyzji” – tak o wypowiedziach dwóch pięknych kobiet, które za swoich partnerów życiowych wybrały obcokrajowców, mówi lekko zmartwiony Piotr Szlachtowicz. Pierwszą z nich jest Aleksandra Gibson, która opowiada o swoim związku z Brytyjczykiem. A drugą Dorota Soronna, która z kolei mówi jak układa się jej życie z Nigeryjczykiem. Na koniec przedstawiamy dość powszechny, a mało opisany problem. Psycholog Joanna Babiarz-Tuyluce wypowiada się o kobietach, które związały się z przedstawicielami kultury muzułmańskiej. Zapraszamy:

 

Nowy Polski Show – bezdomność w Wielkiej Brytanii

Rozmawiamy z Agnieszką Bączkiewicz z Fundacji Pomocy Wzajemnej „Barka”, która wprowadza nas w mroczne detale bezdomności, mówi o obowiązującym prawie i o tym, co mają zrobić osoby potrzebujące pomocy. „Polacy nie są przyzwyczajeni do tego, że państwo może im pomóc” – mówi nasz drugi rozmówca, pani Joanna Babiarz-Tuyluce, opisując mentalną stronę człowieka borykającego się z bezdomnością. A na koniec Mirosława Wrona  z organizacji „Poles for Poles” opowiada jak wiara w Boga pomaga przezwyciężyć życiowe trudności.

Ważny temat – zapraszam

Nowy Polski Show – audycja nr. 7

Przemoc domowa, bezdomność, uzależnienia – gdzie szukać pomocy?

Z moich doświadczeń osobistych i zawodowych wynika, że Polacy na obczyźnie często nie wiedzą gdzie mogą się zwrócić aby uzyskać pomoc w trudnej lub kryzysowej sytuacji. Nieznajomość lokalnego języka jest tylko jedym z powodów takiego stanu rzeczy.

Według raportu „The Polish Family Project: A Pilot Support Program for Individuals and Families Affected by Domestic Violence and Alcohol Misuse”(Dr Dina P. Sidhva, Multi Cultural Family Base, Edinburgh):

• Kobiety i dzieci nie chcą korzystać z pomocy tłumacza podczas spotkań z GP(lekarz pierwszego kontaktu), policją, konsultantami i innymi przedstawicielami placówek państwowych, ponieważ obawiają się, że tłumacz może byc ich znajomym i ujawnić ich problemy osobom trzecim.

• Kobiety i dzieci nie znają swoich praw i są często zaskoczeni, że przysługuje im pomoc i wsparcie w kryzysowych sytuacjach – jak np. przypadki przemocy w rodzinie.

• Wiele rodzin z polskiej społeczności nie chce zgłaszać swoich problemów z obawy, iż opieka społeczna odbierze im dzieci.

Gdzie można się zwrócić o pomoc? Poniżej znajdują się linki do organizacji charytatywnych oferujących wsparcie w języku polskim:

Przemoc domowa:

http://www.nowezyciebezprzemocy.co.uk/gdzie-szuka%C4%87-pomocy.php

Bezdomność:

http://homeless.org.uk/cee-directory#.UrDJF7TMrO8

Pomoc psychologiczna i pedagogiczna – Polish Psychologist’s Association:

http://www.polishpsychologists.org/pomocpp/

Uzależnienie od alkoholu -Polish Psychologist’s Association:

http://www.polishpsychologists.org/pomocpp/pomocip/

Interwencja w kryzysie – pomagam za darmo

Posiadam kwalifikacje z zakresu Applied Suicide Intervention Skills Training(Praktyczne Umiejętności z Zakresu Interwencji w Sytuacji Zagrożenia  Samobójstwem) – ASIST.

Jeżeli potrzebujesz pomocy napisz do mnie. Bardzo chętnie Cię wysłucham.

Wywiad dla Nowy Polski Show

Pierwsza audycja Nowy Polski Show, poruszająca zagadnienia związane z życiem i  społecznością Polaków na Wyspach. Wypowiadam się w niej jako psycholog zajmujący się problemami rodaków.

Zapraszam

Audycja

Jak odnajdujemy się w nowym kraju? – kilka słów o akulturacji

Współczesny świat daje nam nieograniczone możliwości przemieszczania się i wyboru miejsca zamieszkania. W globalnej wiosce koegzystują ze sobą różnorodne kultury, religie i narodowości. Odległe niegdyś światy przenikają się tworząc kolorową, fascynującą mozaikę.
Dla jednych zetknięcie z nową, nieznaną dotąd rzeczywistością jest przeżyciem bardzo pozytywnym i kształcącym. Uczy tolerancji i otwiera na drugiego człowieka. Dla innych szok kulturowy i stres, jakiego doświadczają w nowym miejscu pobytu sprawia, iż jest to doświadczenie skrajnie negatywne.
Odpowiedzmy sobie najpierw na pytanie czym jest akulturacja. Według definicji jednego z najbardziej znanych psychologów międzykulturowych, Johna W. Berry’ego, akulturacja psychologiczna odnosi się do zmian w jednostce, która uczestniczy w sytuacji kontaktu kulturowego[…]na którą bezpośrednio oddziałuje wpływ zewnętrznej kultury oraz zmiany w kulturze, której jest uczestnikiem. Innymi słowy akulturacja ma miejsce nie tylko w przypadku emigrantów, ale dotyczy również społeczeństwa w kraju ich przyjmującym.

Kto podlega akulturacji?

Okazuje się, że omawiane przez nas zagadnienie ma bardzo szeroki zakres. O procesie akulturacji możemy mówić w przypadku:

• Multi-kulturowych metropolii – na przykład światowych stolic

Sushi w Paryżu, flamenco w Moskwie, a może polski festiwal folklorystyczny w Nowym Jorku? Mieszkańcy wielomilionowych miast mają możliwość poznawania odmiennych kultur i języków bez konieczności ruszania się z miejsca. Mogą czerpać inspiracje od innych narodowości, nabywać kompetencje i wiedzę w zakresie odmiennych kultur, przyjaźnić się z osobami z całego świata.
Wieloetniczność ma jednak również swoje negatywne strony. Uprzedzenia, stereotypy i brak wzajemnego zrozumienia mogą prowadzić do konfliktów, a nawet zamieszek. Tworzą się ugrupowania polityczne przeciwne idei multi-kulti, dążące do zmniejszenia liczby obcokrajowców w niektórych krajach i obarczające ich winą za pogorszenie się sytuacji ekonomicznej kraju gospodarza.

• Biznesu międzynarodowego

Zagraniczne firmy oferują atrakcyjne możliwości zarobku oraz swoisty rodzaj prestiżu. Osoba przyjęta do takiej organizacji, często musi przejść serię szkoleń, podczas której nabywa niezbędne kompetencje. Proces ten zwany jest zawodową akulturacją.
Używanie anglojęzycznych terminów(PR, outsourcing, headhunter), praca w środowisku międzynarodowych korporacji, specyficzna kultura i etykieta organizacyjna składają się na tak zwaną akulturację pełzającą, – czyli akulturację bez konieczności opuszczania własnego kraju.

• Ludów podbitych politycznie i ekonomicznie, skolonizowanych

Dobrym przykładem jest tu kontynent afrykański oraz Australia. Wprowadzenie nowej religii(chrześcijaństwa), systemu edukacji, zmiana rodzimego języka oraz systemu politycznego najlepiej ilustrują proces akulturacji. Należą do niej również germanizacja i rusyfikacja dokonywana na ziemiach polskich w XIX wieku.

• Studentów, turystów, dyplomatów, rezydentów

W tym przypadku poniesione koszty akulturacji są niewielkie. Zwykle członkowie omawianej grupy znają datę powrotu do kraju, a pobyt w nowym miejscu jest jedynie nowym, ekscytującym doświadczeniem.

• Migrantów ekonomicznych

Historia migracji zarobkowej sięga początków XIX wieku i dotyczy głównie Stanów Zjednoczonych, Kanady, Ameryki Łacińskiej oraz Australii. W poszukiwaniu lepszego życia miliony ludzi zdecydowało się na ryzykowne przedsięwzięcie – wyjazd w nieznane. Część z nich osiągnęła spektakularny sukces zaczynając od kariery pucybuta. Dla innych ziemia obiecana okazała sie być jedynie mitem i nie spełniła ich oczekiwań.
Obecnie szansą na lepsze życie stała się Unia Europejska, która daje możliwości rozwoju oraz poprawy standardu życia.

• Uciekinierów i uchodźców politycznych

Ta kategoria osób zmuszona jest do opuszczenia swojego kraju z powodu represji, prześladowań politycznych lub religijnych oraz katastrof naturalnych. Przykłady narodowości zmuszonych do uchodźctwa to m.in.: Wietnamczycy, Czeczeni czy też uchodźcy z Rwandy i Burundi. W przypadku Polski należałoby wspomnieć o Wielkiej Emigracji(po powstaniu listopadowym), emigracji spowodowanej drugą wojną światową czy okresem PRL-u.

Koncepcje akulturacji

Jedną z najbardziej znanych koncepcji, jest teoria Lysgaarda – tzw. krzywa akulturacji. Przedstawia ona związek pomiędzy długością kontaktu z obcym kulturowo środowiskiem, a poziomem odczuwalnego stresu.
Według Lysgaarda pobyt w obcym kraju rozpoczyna sie tzw. miesiącem miodowym. Wtedy to podobają nam się wszystkie aspekty życia w nowym miejscu – szczególnie te dla nas dotąd nieznane. Wszystko nas fascynuje i zachwyca.
Kolejnym etapem jest szok kulturowy. Zaczynamy dostrzegać wiele irytujących elementów obcej kultury. Nie jesteśmy pewni, czy rzeczywiście chcemy mieszkać w tym okropnym, obcym dla nas miejscu.
Po szoku kulturowym następuje akulturacja – powoli uczymy się jak funkcjonować w otaczającej nas rzeczywistości, nabywamy umiejętności radzenia sobie w nowym środowisku.
Końcowym etapem w przedstawianym modelu jest stabilna adaptacja przy jednoczesnym zachowaniu swojej indywidualności: kultury, zwyczajów i języka.

Inną wartą uwagi koncepcją jest Teoria uczenia sie kulturowego Warda, według której wszelkie problemy związane z przystosowaniem się do nowego środowiska wynikają z braku kompetencji niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania w nowym otoczeniu(np. brak znajomości języka lub obcej kultury). Uzupełnianie deficytów według tej teorii, jest kluczem do adaptacji społeczno-kulturowej.

Strategie akulturacji

Autorem najbardziej znanego i szeroko rozpowszechnionego modelu strategii akulturacyjnych jest John W. Berry. Wyróżnia on cztery podstawowe modele akulturacji:

• Asymilacja

Jest to swoiste wyparcie się własnej kultury oraz korzeni i przejęcie nowej, należącej do kraju przyjmującego emigranta. Za dobry przykład asymilacji mogą służyć kraje Ameryki Północnej. Ludzie żyjący tam od pokoleń zapominają o europejskich korzeniach i w pełni przejmują nową, amerykańską lub kanadyjską kulturę.

• Integracja

Integracja oznacza przejęcie obcej kultury z jednoczesnym zachowaniem swojej własnej. Jest to obecnie najbardziej pożądany wariant akulturacji. Wiele krajów organizuje programy mające na celu pomoc emigrantom w nabywaniu nowych kompetencji społecznych, przy jednoczesnym zachowaniu ich kulturowej odrębności i tożsamości.

• Marginalizacja

Jest odrzuceniem zarówno własnej, jak i obcej kultury, wykluczeniem ze społeczeństwa.
Zwykle marginalizacja nie jest wyborem dokonanym przez jednostkę, ale skutkiem nieudanej akulturacji. Przykładem marginalizacji są subkultury.

• Separacja

Dobrym przykładem separacji jest gettoizacja. Emigranci oddzielają się od nowej kultury, odrzucają ją. Żyją głównie w obrębie własnej grupy etnicznej tworząc swój własny świat. Przykładami separacji mogą być społeczności arabskie we Francji, meksykańskie w USA, polskie w Chicago czy wietnamskie w Polsce.

Jak wynika z przytoczonych wyżej strategii, integracja jest podejściem przyszłościowym, na którym powinno zależeć wszystkim krajom przyjmującym obcokrajowców. Wielokulturowość otwiera przed nami nowe, nieznane dotąd horyzonty, ale stanowi również nie lada wyzwanie.

Bibliografia:

Boski P.(2010) . Kulturowe ramy zachowań społecznych. Podręcznik psychologii międzykulturowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN

Zanim zmienisz dla niego religię

           Coraz częściej spotykam się z opinią, iż aby związek  z wyznawcą islamu był udany, kobieta(w naszym przypadku Polka-katoliczka) powinna konwertować na islam. Za zmianą religii przemawia wiele, wydawać by się mogło,  rzeczowych argumentów, na przykład:

-„Nie jestem zbyt dobrą katoliczką, nie praktykuję”, „instytucja Kościoła Katolickiego przestała być dla mnie jakimkolwiek autorytetem”

-„islam jest bardziej zrozumiały w swoich założeniach i zawiera swego rodzaju przepis na szczęśliwe życie”, „islam troszczy się o prawa kobiet i nakazuje szacunek  do nich”, „mężczyzna w islamie jest zobowiązany opiekować się kobietą i być dla niej dobry”

-„chciałabym, aby dzieci wyznawały jedną(słuszną?) religię i nie czuły się zagubione”

-„partnerowi bardzo na tym zależy, ponieważ obawia się, że nie pójdę do raju jako katoliczka”, „skoro wyszłam za muzułmanina, to muszę konwertować”, „boję się, że jeśli nie zmienię wiary, to on odejdzie”

-„rodzina męża naciska na konwersję, a ja chciałabym mieć z nimi dobre relacje”\

             Czy aby na pewno MUSIMY konwertować,  nawet jeśli czujemy, że to nie jest religia dla nas? Czy zmiana wyznania, to aby na pewno  jedynie formalność czy zmiana obrządku?

Rzadko która Polka będąca w związku z muzułmaninem wie jak wygląda życie kobiet w krajach muzułmańskich, kultura tychże krajów czy relacje i układy rodzinne.  Islam jako religia może być drogą duchowego doskonalenia i sposobem na życie. Jest tak samo wartościowa jak każda inna. Uważam jednak, że mało który muzułmanin wyznaje ten „prawdziwy” islam, bez naleciałości kulturowych i zabobonów. Bardzo często wyznawcy islamu „z urodzenia” nie mają podstawowej wiedzy na temat swojej wiary, a informacje czerpią głównie od równie dobrze poinformowanych członków rodziny lub na kursach koranicznych, których poziom nie zawsze jest zadowalający.

Nie wspomnę już o przestrzeganiu podstawowych zasad jak: nie picie alkoholu, nie palenie papierosów(tak, to też haram), unikanie bliskich  kontaktów z płcią przeciwną(dotyczy głównie mężczyzn, choć nie tylko).

Poza tym opinia, iż społeczeństwa w krajach muzułmańskich uchodzą za ultra-moralne i idealne pod każdym względem, nie musi świadczyć o tym, że takie są. Często jest to jedynie stwarzanie pozorów, ukrywanie wstydliwych tajemnic i zamiatanie problemów pod dywan.

Dlaczego więc taki przeciętny, nieznający własnej religii muzułmanin chce aby jego żona-katoliczka koniecznie przeszła na islam? Odpowiedź jest prosta: za nawrócenie niewiernych czeka nagroda w raju oraz uznanie braci w wierze.  Często też żona-chrześcijanka jest powodem do wstydu w rodzinie(brak komentarza). Nie wykluczam, iż niektórzy muzułmanie troszczą się o spokój duszy współmałżonki. Są to jednak-moim zdaniem- odosobnione przypadki.

             Należałoby wspomnieć o kwestii, nad którą nie zastanawiają się zakochane, szczęśliwe kobiety.  Jakie są praktyczne konsekwencje przejścia na islam?

-żona(w mniemaniu większości muzułmanów) powinna być podporządkowana mężowi, ponieważ on wie co jest dla niej najlepsze

-żona w większości krajów muzułmańskich musi być podporządkowana rodzinie męża i szanować wszystkich jej członków(szczególnie teściową-jakakolwiek by ona nie była)

-żona powinna podążać za mężem – jeśli na przykład zdecyduje się on na powrót do kraju. Mąż nie ma takiego obowiązku wobec żony

-wiele zasad jest niezwykle surowych i trudnych do przestrzegania przez osobę wychowaną w europejskiej kulturze

-wbrew temu co nakazuje islam, w wielu krajach islamskich kobieta jest jedynie gospodynią domową i matką(czytaj: robot wielofunkcyjny). Taki schemat jest wbijany do głowy  muzułmańskim  mężczyznom od najmłodszych lat. Krajanki są do takiego traktowania przyzwyczajone. Poza tym otrzymują od męża spory posag, co je obliguje do wielu rzeczy.

-konwertując na islam rezygnujesz ze swojej kultury i obyczajów, przejmując automatycznie zwyczaje kraju, z którego pochodzi partner. Zamiast malowania jajek i ubierania choinki, mamy zatem Święto Ofiarowania

-często Twoja rodzina-jako innowiercy- będzie odsuwana na margines i nie będzie miała prawa o niczym decydować(czyli zostajesz sama z problemami)

Konwersja na islam jest drogą dla osób, które zgłębiły tą religię i potrafią rozróżnić aspekty kulturowe od duchowych. Osoba decydująca się na zostanie muzułmaninem/muzułmanką musi być świadoma wszelkich konsekwencji swojej decyzji i przekonania o jej słuszności. Przede wszystkim jednak decyzję o zmianie wiary należy podjąć samemu – nigdy pod naciskiem innych.

Zostając przy swojej religii nikt nie ma prawa narzucać nam jakichkolwiek nakazów i zakazów związanych z islamem. Próby zmuszania do zmiany wiary są zakazane w samym Koranie:

„Nie ma przymusu w religii! Prawość wyróżniła się od niesprawiedliwości. I ten, kto odrzuca fałszywe bóstwa, a wierzy w Allâha uchwycił się za najpewniejszy uchwyt, nie mający żadnego pęknięcia. Allâh jest Słyszący, Wszechwiedzący!”

Werset:  256, Sura 2:  al-Baqarah (Krowa)

 

Muzułmanie mogą pojąć za żonę kobietę z tzw. „Ludu Księgi” – czyli Żydówkę lub Chrześcijankę:

„Dzisiaj są wam dozwolone dobre rzeczy; dozwolone wam jest pożywienie tych, którym została dana Księga; a wasze pożywienie jest im dozwolone. [Dozwolone są wam jako żony] kobiety cnotliwe spośród wierzących, i kobiety cnotliwe spośród tych, którym została dana Księga przed wami, jeśli daliście im należny posag jako ludzie uczciwi, nie będąc rozpustni, i nie biorąc ich sobie jako nałożnice…”

[Surah al-Maa’idah, 5:5]

 

Jeżeli partner muzułmanin przytacza „niezbite” dowody na to, iż MUSISZ konwertować, warto przedłożyć mu powyższe cytaty z jego WŁASNEJ księgi, których zapewne nie zna…

Prawdy i mity na temat związku z Turkiem

W sieci aż huczy od komentarzy na temat związków mieszanych. Większość z nich nie jest budująca i nie pozostawia suchej nitki na Polkach, które zdecydowały się związać z muzułmaninem pochodzenia tureckiego. Postaram się odnieść do niektórych z nich i przedstawić swój punkt widzenia.

–Większość Turków nie zgodzi się aby ich żony były katoliczkami. Będą probówali namowić je do zmiany wiary

Nie oszukujmy się – prawie każdy muzulmanin chciałby aby jego żona przeszła na islam. Jest to związane z głębokim przekonaniem iż islam jest najlepszą istniejącą religią. Takie przeświadczenie wpaja sie Turkom/muzułmanom już od dziecka w domu i szkole. Mało tego – wielu muzułmanów uważa, że za nawrócenie innowiercy otrzymają nagrodę – życie wieczne w Raju.
Inną sprawą jest to, że nie można nikogo zmusić do zmiany wiary. Niezmiennie zadziwiają mnie mężczyźni, którzy pojmując za żone Polkę – katoliczkę koniecznie chcą zrobić z niej Turczynkę – muzułmankę. Jedynym wytłumaczeniem takiego zachowania jest daleko posunięte ograniczenie umysłowe…
Wchodząc w związek z muzułmaninem, kwestie religii należy ustalić już na początku. Jeżeli okaże sie, że w tak podstawowej kwestii partner nie jest w stanie pójść na żaden kompromis, nie wróży to nic dobrego dla przyszłości związku. Nie warto robić czekogolwiek wbrew sobie i poświęcać sie w imię błędnie pojętej „miłości”, ponieważ przyjdzie dzeń, w którym uświadomimy sobie, że przegraliśmy życie…
W związkach mieszanych najważniejszy jest szacunek do kultury i religii partnera oraz kompromisy – które dotyczą obojga partnerów.

-Małżeństwo z muzulmaninem w kościele katolickim nie jest możliwe

Małżeństwo z muzulmaninem w kościele katolickim jest jak najbardziej możliwe – jestem tego żywym przykładem.
Do zawarcia tzw. jednostronnego małżeństwa niezbędne jest uzyskanie dyspensy(co zwykle nie stanowi problemu) oraz złożenie następujących deklaracji przez stronę niekatolicką:
•    Strona niekatokicka zobowiązuje się, iż nie będzie utrudniała stronie katolickiej jej praktyk religijnych
•    Strona niekatokicka jest świadoma faktu, iż strona katolicka ma obowiązek wychowania dzieci w swojej wierze

-Dzieci ze związku z muzułmaninem zawsze są muzułmanami. Muzułmanin nigdy nie zgodzi się aby dziecko wyznawało katolicyzm

Znam osobiście kilka par polsko – tureckich mieszkających w Turcji, których dzieci wynają katolicyzm. Wszystko zależy od tego, co para ustaliła na początku związku i od stanowczości kobiety.

-Muzułmanin(w tym przypadku narodowości tureckiej) może ożenić się z chrześcijanką lub żydowką, ale muzułmanka nie może wyjść za innowierce

Znam przynajmniej cztery pary mieszane, gdzie stroną muzułmańską jest kobieta. Być może w niektórych tureckich rodzinach takie małżeństwo nadal wzbudza kontrowersje, jednak ogólnie rzecz ujmując nie jest to już niczym niezwykłym.

–Turcy żenią się z Europejkami wyłacznie dla wizy

Niestety znane mi są takie przypadki. Dlatego niezmiernie ważnym jest aby dokładnie poznać wybranka przed wejściem z nim w związek małżeński. Wielu tutejszych ludzi uważa, że życie w Europie jest spełnieniem marzeń – nie trzeba nic robić, a pieniądze spadają z nieba. Któż oparłby sie tak kuszącej perspektywie!?

– Turcy uważają, że Europejki sa łatwe i niemoralne. Wykorzystają każdą okazję, żeby zaciągnąć je do łożka i wykorzystać. Nie szanują ich

Tak wspaniałą reputację zawdzięczamy tureckiej Riwierze. Co roku na wypocznek w te strony wzbiera się wiele Europejek. Być może część z nich nie szuka przelotnego romasu, jednak często dwutygodniowy urlop obfituje w pełne uniesień chwile w ramionach tureckiego podrywacza. Nie ma w tym nic złego, jednak mentalność tutejszych panów jest nieco inna niż mentalność Europejczków. Kobieta, która tak łatwo godzi sie na sex jest w oczach wielu  Turków mało wartościowa i nie godna szacunku.  Niestety odbija się to boleśnie na wizerunku wszystkich Europejek,  w tym Polek.

-Po przyjezdzie do jego kraju Turek zmieni się diamertalnie –  odizoluje cie od twojej rodziny i przyjaciol. Zabroni korzystania z telefonu i internetu, zakaze wychodzenia z domu, zmusi do przejścia na islam.

Ten stereotyp nie jest niestety bezpodstawny. Należy zastanowić się jednak nad źródłem takiego zachowania.
Bardzo często kobiety zbyt szybko decydują się na zawarcie małżeństwa z człowiekiem o tak odmiennej mentalności, kulturze i religii. Często uczucia przesłaniają im rzeczwisty obraz partnera i przesłanki, które powinny być powodem do niepokoju.
Podstawową kwestią jest dobre poznanie rodziny partnera. Relacje w niej panujące często obrazują przekonania i postawy ukochanego. Poza tym niezmiernie istotnym jest czy rodzina partnera naciska na zmianę religii/sposobu bycia na turecki. Turcy są niezwykle etnocentyzczni i uważają, że wszystko co tureckie jest najlepsze. Jeżeli rodzina partnera jest wyjątkowo konserwatywna, pewne kwestie będą dla nich nie do przeskoczenia. Taka postawa oznacza też brak szacunku do rodziny, kultury i religii kobiety. Nie ma się co łudzić, że to się kiedykolwiek zmieni.
Warto dobrze poznać środowisko w jakim wychował się nasz wzbranek i jakie ma on poglądy na sprawy takie jak: wolność wynania, rola kobiety czy związek partnerski.

-Turcy źle traktuja kobiety i są chorobliwie zazdrośni

To jak mężczyzna traktuje kobietę nie zależy od jego narodowości. Damscy bokserzy znajdą się w każdym zakątku świata. Nie zaobserwowałam aby tutejsze kobiety były źle taktowane – wręcz przeciwnie.
Co do sławetnej tureckiej zazdrości muszę się poniekąd zgodzić  – tutejsi mężczyźni są zazdrośnikami. Należy jednak rozróżnić zazdrość chorobliwą od “normalnej”. Jeżeli mężczyzna zabrania kobiecie wychodzenia z domu ponieważ każdy napotkany przez nią przedstawiciel płci  męskiej jest uważany za potencjalne zagrożenie… z pewnościę nie jest to normalne. Takie zachowanie nie dotyczy na szczęście większości Turków.

-Dla Turka najważniejsza jest jego rodzina. Partnerka zawsze będzie na drugim miejscu

W tym przypadku wszystko zależy od mężczyzny. Jeżeli zależy mu na zwiazku i na partnerce, będzie brał pod uwagę zarówno zdanie ukochanej, jak i opinie swojej rodziny.
Prawdą jest jednak, że rodzina w Turcji odgrywa bardzo ważną rolę, a więzy rodzinne są niezwykle silne.

-Można stworzyć szcześliwy związek z Turkiem, ale nie w Turcji

Można stworzyć szczęśliwy związek z Turkiem wszędzie. Należy jednak wybrać odpowiedniego parnera i kierować się nie tylko sercem, ale też rozsądkiem